Normal
0
false
false
false
EN-US
X-NONE
AR-SA
دانشمندان زبان شناس در مورد ریشه زبانها اختلاف نظر دارند، بعضی از آنها معتقدند که ریشه تمام زبانهای دنیا یکی است و همه ی زبانها منشا واحدی دارند.
گروهی زبانها را به دو دسته تقسیم می کنند:
الف) زبانهای التصاقی ب) زبانهای تصریفی
عده ای دیگر نیز زبانها را به سه دسته تقسیم می کنند:
الف) زبانهای التصاقی ب) زبانهای ترکیبی ج) زبانهای هجایی
و دسته ای دیگر زبانها را به چهار گروه عمده تقسیم می کنند:
زبانهای التصاقی:
به زبانهایی گفته می شود که کلمات، ریشه ی ثابت و غیر متغیری دارند و برای ساختن واژه ی جدید، پسوند یا پسوندهایی به ریشه ی کلمه ی اصلی اضافه می شود. در این زبانها همه ی فعلها با قاعده هستند و فعل بی قاعده وجود ندارد.مثلا در زبان ترکی که یکی از زبانهای التصاقی است، از ریشه
"چال"کلمات مختلف: چالماق، چالغی، چالاغان، چالپالماق، چالخالاماق، چالدیرماق، چالیق، چالیقلانمان و ... ساخته می شود که در تمام اینها ریشه "چال"ثابت مانده و پسوند یا پسوندهای مختلف در آخر آن قرار می گیرند.
زبانهای ترکی، مغولی، فنلاندی، منچوری، کره ای، ژاپنی و همچنین زبانهای اقوام قدیم یعنی سومریها، ایلامی ها، ماناها، اورارتوها، قوتی ها(قوتیلوها)، هیتها و... از جمله ی این زبانها هستند.
زبانهای قالبی(تصریفی):
به زبانهایی گفته می شود که در آن ریشه کلمات در بابهای مختلف صرف می شود و هنگام صرف افعال اجزا فعل یا کلمه اصلی از هم جدا می شوند ولی از بین نمی روند. مثلا در زبان عربی که از زبانهای قالبی به شمار می رود، از ریشه کلمه "کتب"کلمات : کتاب، مکتوب، کاتب، مکاتبه و ... ساخته می شود و در آنها سه حرف (ک، ت، ب) از بین نمی روند ولی بین این سه حرف، حرف یا حرفهایی قرار می گیرد.
زبانهای عبری، عربی، آشوری و زبانهای قدیم آرامی، اکدی، بابلی و... جزء زبانهای قالبی است.
زبانهای تحلیلی (زبانهای هند و اروپایی):
زبانهایی هستند که در آن کلمات جدید بر اساس قبول پسوند و پیشوند ساخته می شوند و فعل در هنگام صرف شدن دچار تغییراتی می گردد که این تغییرات قاعده و قانون خاصی ندارد. بنابراین زبانهای تحلیلی دارای افعال بی قاعده هستند. مثلا در زبان فارسی که از زبانهای تحلیلی به شمار می رود، اگر مصدر"سوختن"را در زمان گذشته و حال صرف کنیم چنین می شود:
گذشته: سوختم، سوختی، سوخت، سوختیم، سوختید، سوختند
حال:می سوزم، می سوزی، می سوزد و... می بینیم که دو حرف(خ و ت) زمان ماضی به حرف (ز) تبدیل می شود تا زمان مضارع درست شود. که در ساختمان اصلی فعل تغییر عمده ای حاصل می گردد.
زبانهای هندی، فارسی، کردی، پشتو و اغلب زبانهای رایج اروپا جزء این دسته هستند.
زبانهای هجایی( سیلابیک):
زبانهایی را می گویند که ریشه کلمات معمولا یک بخشی (یک هجایی) است.
هجاهای معنی دار و مستقل از هم ساخته می شوند و این هجاها با نحوه تقدم و تاخر خاصی ساخته می شود.زبانهای چینی، تبتی، سیامی و اغلب زبانهای رایج دنیا در جنوب شرقی آسیا از این گروه هستند.