سالها گذشت و خوانین قشقایی هم یا در تبعید بودند یا در حال جنگ با حکومت مرکزی و عملاً ایل سر و سامانی نداشت. شهر و شهر نشینی گسترش پیدا می کرد و قشقاییها هم به ناچار یا به زندگی ایلی خود ادامه می دادند و یا در روستایی یا شهری آرام آرام سکنی می گزیدند. یکجانشین های قشقایی هم با معضلات عدیده ای مواجه بودند: بیکاری، فاصله فرهنگی زیاد با یکجانشینان و حاشیه نشینی و ...
نتیجه این سکونت اجباری هم انجام کارهای دسته دوم و یدی توسط قشقاییها بود. چرا؟ چون نه سوادی داشتند و نه مدرکی که بخواهند از قبل آن درآمدی کسب کنند و نه ملکی و زمینی. آری براداران مشکل عمده و اصلی ما قشقایی ها نداشتن یک شهر یا محل زندگی قومی است تا بتوانیم در آن با همنوعان و هم نژادهایمان مشغول به کار و زندگی شویم.
همیشه یک سوال ذهنم را مشغول میکرده :"چرا وقتی میگویند فلانی آباده ای هست یا شیرازی یا فسایی یا .. بنابراین از همشهری های خود حمایت و با ایشان همکاری می کند ...ما هم که ساکن همین شهرها هستیم پس چرا نه همشهری انها تلقی می شویم نه حمایت میشویم ؟؟؟؟؟؟ چون ما ترک قشقایی هستیم و در چشم آنان گروهی حاشیه نشین و بیگانه هستیم... مؤید سخن بنده هم اینست که وقتی در اداره ای یا ارگانی... با یک ترک قشقایی روبرو میشویم واقغا سعی می کنیم به همدیگر کمک کنیم... آری دوستان همشهری ما ترک قشقایی است اما قشقایی شهر ندارد!!!!...